Zômaar ’n bouwershondje
Skroivendevort
Gepubliceerd: 29 maart 2024
Nôh ja, zômaar… Zôas voorheen alle bouwers had ok Pé Dekker ’n bouwershondje. Dat was ‘Brutus’, vernoemd nei de man die ’t in de oudhoid op Julius Caesar verzien had. Ja, Pé die kon zoin klesiekers. Brutus was ’n merakele rottevanger. Al was Pé op de akker doende, struunde Brutus de wallekante of. Maar was ’t hoiligeivend den had Pé maar te roepen: ‘Ok gai, Brutus!’ en den sprong ’t beisie al in de skuit. Al gong Pé op de fiets, riep ie dat ok en den sprong Brutus achterop. Behalve as ’t al wat koud was, den mocht ie in de fietstas. Pé was puur stoven op z’n hondje.
Seives, bai ’t kranten mocht ie altoid op skoôt en nei ’t warm eten dee ie altoid Pé z’n bord uitslikke.
‘Zô,’ zee Pé den, ‘dat ken weer in de kas.’
‘Nôh, jij altoid met je meneuvels,’ zee moeder Duw den, maar ze wist wel dat Pé an dat oor douf was.
Winterdag nam Pé welders ’n jonkie, eerdat ie te bed gong.
‘Nôh, niet omdat ik ’t lekker vind, ’oor, maar meer as medicoin,’ zee-d-ie altoid. ’t Leste druppie liet ie den zô’n beetje bai z’n kin ofzakke, want dat mocht Brutus ofslikke.
‘Nôh, Pé Dekker, zô ken ’t nou toch wel weer, ei! Zuks is toch over ’t zeer doen heen.’ Duw grilde d’r van, maar zôas zoid: Pé en Brutus dat was ien-toet-mem.
Wat was ’t ’n ofvalder dat Brutus begon te sukkelen. De mor leek d’r inienen zômaar wel uit. Seives kroup ie nag wel loeker bai Pé in ’t kuultje op skoôt. En op de akker stoetelde-n-ie nag wel effies bezaaien de sloôtkant, maar ’t beurde ofteg dat ie smoek in ’n hoek van ’t boetje te sleipen lag. Hai kwam gien meer as de weerlicht opperdan, al riep Pé: ‘Ok gai, Brutus!’
’t Werd lenigies-an ’n ouwe stroefel en ’t dee zeer as je zagge hoe dat beisie soebatte. Voor z’n oigen wist Pé dat ’t beterder weze zou om Brutus uit zoin loiden te helpen, maar zuks is nag gien kattedrek. Al ’n week of wat liep ie met die heite pangkoek rond. Op ’n end was ie zô ver. In de boet zocht ie ’n jutezak,’n oudje, want ’n nuw was voor dut klussie te bot en toe had ie Brutus roepen. Die geloufde blind in Pé, dat hai liet z’n oigen in die zak stoetele. Maar toe dat de boel dichtbonden wier, had ie nag pitteg teugenstribbeld. Geef d’r nou gien asem op!’ zee Pé teugen z’n oigen. Datte ze met de skuit ’t Kerkewater op kwamme, had ie met ’n ien, twei, drie in gosnaam de zak overboord smeten.
’t Wier die dag ’n misse boel op de bouw, Pé had de kop d’r niet voor en eerdat ’t hoilig eivend was, stapt-n-ie al in de skuit. Struul dat ie was docht ie uit gewoônte nag te roepen: ‘Ok…’ Wat nou. Oh, hai kon wel janke!
Dat ie van de dwarssloôt ’t Kerkewater op kloette, kreeg ie de skrik van z’n leven. Hoe had ie ’t nou, was ’t oinde der toide nebai? Zag ie ’n geistverskoining? Op ’t trappelend van ’t land van Gert Balk, deer sting toch potdomme Brutus! As de sodemieter kloette-ie nei de wal en tilde zoin hondje an boord.’t Arme beist had z’n oigen uit die ouwe zak wete te boiten. Zô kwam Pé z’n saggeroineghoid naggers goed van pas, want wat wazze ze bloid met mekaar. Bai ’t warm eten dede ze ’n frikbal dêle.
‘Nôh,’ zee Duw, ’t ken te gek ok, ’oor.’
Weekster-an gaf Brutus uit z’n oigen de geist. Op ’n mooi hoekie van de bouw het Pé ’m begroeven. Neidat ie ’n kruisie van takkies op ’t graffie plaast had, nam ie de pet in de hand en zee met trane in z’n stem:
‘Ok gai, Brutus!’
Bregtje Buishand, Enkhuizen
Lid van skroiversgroep Hougkarspel
Deel
