Winterkampere
Skroivendevort
Gepubliceerd: 3 februari 2023
Arie en Greet houwe bar van kampere. Ze hewwe ’n bussie en as ’t een beetje gnap weer is, gane ze uitverdan.
Maar opheden hei je winterkampere. Dut is hêlegaar hip. Je gane den in de wintermaande nei ’n camping. D’r is puur meer rust, je ziene meer van de netuur en zôas ze zegge: trug nei de basis.
En dat leek Greet zômaar wel wat. Dat ze had Arie zô gek kregen om ’t ’rs voor ien nachie te perberen. Ze benne bar op de Veluwe stoven, dat deer gonge ze op an. Dikke frokke en sokke mee, extra deken, een kleid op de vloer en van die raamdinge voor isolasie. En om ’t in ’t bussie warm te houwen werd ’r ’n bakstien op ’t gassteltje loid. Nôh, en gluwoin om zelf warm te bloiven.
Dat ’t bedtoid was, had Greet ’r woinig zinnighoid an om heur oigen uit te klejen, ’t leek heur veuls te koud. Maar ja, dat hoorde ok bai ’t winterkamperen. Dat gauw alles uit en ’n dikke pon met bedsokke an. Arie skoof ok in bed, ze krope dicht teugen mekaar an. Alliendig hullie neus kwam boven de dekes uit.
En toen werd Greet middend in de nacht wakker… ze most te piesen. Dat ’r maar gauw uit om nei ’t toiletgebouw te gaan. De klere werde weer antrokken en omdat Arie toch al wakker worren was, gong die met heur mee.
Op deuze camping ware snachs niet zôveul lampe an. Goed voor de beleving en beterder voor ’t milieu. Armpie deur, met de zaklamp an, liepe ze over ’t padje nei de wc’s. Ieder nei z’n oigen kant en toedat Greet klaar was, gong ze weer nei Arie, die deer al te wachten sting.
Vezelf weer armpie deur, maar ze leke wel ’n are kant op te gaan ‘Zeg Arie,’ zee Greet, ‘gane we zô wel goed? Nôh ja, jij zelle ’t ok wel wete. Ik zien niet zôveul in ’t donker.’ Ze bleve staan voor ’n hêle are bus en de man an d’r arm zee:
‘Nou mevrouw, ik ben er… ik weet niet waar u naartoe moet?’
En onderwoil hai dat zee, skeen ie effies met de lamp op z’n toet. Greet zag dat Arie hêlegaar gien Arie was! Toen hoorde ze achter heur ientje stikkend van de lach zegge: ‘Zel ik ’r den maar weer meeneme?’
‘Nôh, lilleke druul,’ snoof Greet, ‘jij benne toch ok wat, dat je me zô meeloupe leite met ’n vreemde kirrel.’
Maar ze had ’r zelf ok wel skik van en met de goeie Arie an de arm gonge ze nei hullie oigen bus en doke ze gauw weer te bed.
Muriel Sijm- de Wit, Venhuizen
Lid van skroiversgroep Langedoik
Deel
