Afgelopen woensdag was het stemdag. De dag om je stem te laten horen. Om een keuze te maken wie jij op het pluche wil zien bij de provincie en het waterschap. Als je stemt, heb je namelijk invloed op wat er de komende jaren gebeurt in jouw provincie en jouw waterschap. Ook heb je indirect invloed op de verkiezing van de Eerste Kamer. Waarvan akte.

Hopelijk hebben de meeste van onze lezers hun stemrecht heel serieus genomen. Hebben ze zich ingelezen in de partijprogramma’s en de stemwijzers online ingevuld. Wij doen dit, de braafste meisjes van de klas, wel. Daarnaast worden we ook beïnvloed door de debatten op tv, de opiniestukken in de krant, aangeschoven lijsttrekkers aan talkshowtafels en de billboards. Daarop was opeens Willemien! Een enorme foto van een ferme dame pronkte langs ’s heren wegen.

De struise Willemien raakte ons wel. Ze is voorzitter van CDA Vrouwen Internationaal, Statenlid van de Provincie Noord-Holland én op de kieslijst van de verkiezingen. Check. Ze raakte ons gewoon omdat ze waarschijnlijk zo gewoon is. Of lijkt. Geen idee. Onze stem krijgt ze niet, maar we kunnen ons zomaar voorstellen dat meer mensen een klik hebben met haar foto. Er is ook bijna geen ontkomen aan. Het komt binnen zonder kloppen. We worden er onbewust door beïnvloed, terwijl we dit niet eens door hebben.

Een kleine inventarisatie onder onze rake collega’s bewijst dit. Want ook zij lezen de partijprogramma’s, volgen de debatten, kijken naar talkshows en zien de billboards. Ongewild worden we dan ook dagelijks getrakteerd op bijvoorbeeld Caroline, nog zo’n mevrouw waar we niet omheen kunnen. Jesse Klaver heeft ook zijn stinkende best gedaan om onder onze huid te kruipen. Gewoon omdat hij er was, op de socials, veelvuldig in het nieuws en Jesse weet hoe hij LinkedIn moet inzetten. Hoera voor het algoritme.

De debatten waren soms heftig, onder de gordel, te populair, te saai, nodeloos ingewikkeld en daarom niet te volgen. Wat je dan wel doet terwijl je kijkt? Letten op de rest. Lichaamstaal, kleding, een blik, een trilling in de ogen, het kapsel en wat dacht je van het schoeisel? Overal is over nagedacht, zelfs over dat laatste. Maar lichaamstaal is puur. Niet te verbloemen. En dan gaat het opeens niet meer over de inhoud. Lastig.

Onze stem is op zeker naar een vrouw gegaan. Een vrouw met het juiste verhaal. Het beleid dat ons aanspreekt en ons past. Een programma dat ervoor zorgt dat onze kinderen ook een toekomst hebben. In een groene wereld, een duurzame wereld. Afijn, vast herkenbaar.
Eenmaal in het stemhokje zweefde het rode potlood even boven Willemien. Ze voelde zo vertrouwd. Stem Willemien, schreeuwt ons geheugen… Toch doen we het niet. Sorry Willemien. Je moet het doen met onze complimenten, want die geven we je graag. Je bent er maar wel mooi gaan staan, in dat weiland op die hele grote poster. Go Willemien!
www.pand-raak.nl

Ps. Het grappige is dat ook menig mannelijke rake collega op een vrouw heeft gestemd. Waarom? Tja, voor ons een inkoppertje ‘-)