Ho Chi Minh / Saigon
Ho Chi Minh is de grootste stad in Vietnam met bijna 10 miljoen inwoners. (En twee MILJOEN scooters, die allen dagelijks in de stad lijken te rijden…)
Tijdens de 2e Vietnam oorlog, eind jaren zestig begin zeventig, was Saigon het militaire hoofdkwartier van de Verenigde Staten. In 1975 hebben Noord Vietnamese troepen Saigon veroverd en werd de stad naar hun leider Ho Chi Minh vernoemd.

Miss Saigon
Mijn favoriete musical is Miss Saigon en ik vind het geweldig om nu in deze historische stad te kunnen verblijven.
Er wacht ons een fijn appartement in een fantastische woonwijk. We passen drie weken op het huis en de twee poezen van een Nederlander en zijn Afrikaanse partner. Zij gaan naar haar ouders in Kaapstad, die wegens de Covid pandemie hun bijna tweejarige kleinkind nog nooit hebben gezien.
Het blijkt dat in de flatgebouwen voornamelijk rijkere mensen wonen, dat was ons al door de eigenaar verteld en inderdaad zien wij in de garages vele dure tot zeer dure auto’s staan. Alle bewoners delen een gigantisch zwembad met daarnaast nog 50 meter wedstrijd banen.

De poezen
We hebben veel mooi weer, altijd warm, rond de 32 graden en kleuren snel bruin.
De ene poes is een lieve aanhankelijke Pers die zich snel laat aaien. De ander blijkt een getraumatiseerde kat te zijn die zich twee weken lang verstopt onder het dekbed en achter het raamgordijn. Als Von het dekbed optilt of het gordijn opzij schuift blaast ze agressief naar haar en haalt direct met haar scherpe nagels uit. ‘Ja, dag poes, zoek het lekker uit !’ In de nacht eet ze wel haar bakje leeg maar ze laat zich overdag pas de laatste week zien. We waren hier al voor gewaarschuwd en accepteren het gelaten.

War museum
Ik heb een boven gemiddelde belangstelling voor oorlogen uit het verleden en ook hier ga ik naar het ‘War museum’. Alleen wordt het hier vanuit de Vietnamese kant getoond.
Vanuit ons Nederlandse oorlog verleden waren de Amerikanen onze helden.
Als ik echter hier nu lees en zie wat zij in Vietnam hebben aangericht verandert mijn bewondering voor hen in boosheid. Zij hebben op grote schaal ‘Agent orange’ ingezet. Een verboden gifgas dat over grote stukken land uit vliegtuigen werd gesproeid waardoor duizenden mannen, vrouwen en kinderen een afschuwelijke dood stierven.
Ik lees dat dit een van de uitprobeersels was om in latere oorlogen te kunnen toepassen en kan ook dit weer niet bevatten. Ik zie honderden foto’s van misdragingen en martelingen van Vietcong gevangenen en voor de zoveelste keer mompel ik: ‘Wat doet de mens zijn medemens aan’. Onbegrijpelijk !

Cu Chi tunnels
Toch wil ik er nog meer van weten en ga op excursie naar de Cu Chi tunnels, een uur rijden buiten de stad, om te zien hoe de Vietcong de Amerikanen bevochten vanuit hun honderden kilometers lange gangenstelsels. De reisleider vertelt uitgebreid over het leven van de Vietnam strijders.
Hij stopt op een bebladerd terrein. Er valt absoluut geen ingang te ontdekken maar hij bukt zich, veegt wat bladeren weg en laat ons een perfect gecamoufleerd luik zien. ‘Wie wil het uitproberen?’ Ik steek impulsief mijn hand op en laat mij met de armen omhoog in het erg smalle gat zakken, voordat ik het luik dichtdoe veeg ik er bladeren op en ben daarna perfect verborgen. Als ik er even later weer uit wil klimmen heb ik niet beide armen omhoog gehouden en worstel mij nu met veel moeite weer uit het gat. De andere excursie deelnemers zien het met veel plezier aan. Ik ben blij als ik er weer uit ben en bedank voor de eer om een langer stuk door een steeds nauwer wordende gang te kruipen.
De Amerikanen hadden zeer tengere ‘vrijwilligers’ die ‘rats’ werden genoemd en door deze gangen kropen om de tegenstanders te vinden. Als ik mij hierin probeer te verplaatsen krijg ik de rillingen. Vooral als we even later langs meerdere valstrikken van de Vietcong lopen en zien hoe deze werken. Ik denk maar liever niet aan de slachtoffers.

Agent orange slachtoffers
We sluiten de rondleiding af met een bezoek aan een expositie van mozaïeken die worden gemaakt door slachtoffers van ‘Agent orange’. Sommigen zien er redelijk gezond uit, anderen zijn duidelijk zichtbaar gif slachtoffers, met vlekken over zichtbare lichaamsdelen tot ernstiger beschadigde lichaamsdelen aan toe. Deze mensen kiezen bewust geen partner zodat zij geen nakomelingen genetisch kunnen beschadigen. Ik heb diep respect voor deze opoffering. Zij maken van minieme stukjes gekleurde eierschalen ongelooflijk mooie mozaïeken. Ik ben zwaar onder de indruk.
Tevreden, maar aangedaan, ga ik in de bus terug naar de stad.
Wat een ervaring….

TET
18 januari is het Chinees/Vietnamees nieuwjaar (TET) en de stad viert daar twee weken lang naar toe. Alles is versierd met de twee kleuren van de vlag. Rood en geel.
We zien tientallen in bloei staande bomen die lijken op onze Forsythia struiken, alleen blijken het satijnen blaadjes te zijn die met de hand aan de ‘bomen’ zijn geplakt. Hier moet jaren werk in hebben gezeten. De dag voor de jaarwisseling brengen we door in het centrum waar duizenden mensen de versieringen bekijken en zich steeds weer laten fotograferen voor grote poezen. 2023 is het jaar van de kat.
We dwalen door het centrum en stuiten op een optocht van Chinese drakendansers. Een tiental jongeren laat een hele grote felgekleurde draak over de straat dansen. Als de draak zelfs over hoge dikke palen heen en weer springt gaan de toeschouwers uit hun dak en beginnen bankbiljetten in de muil van het beest te stoppen. Ik doe dat ook en zie dan hoe de grote kop wordt bewogen door een atletische jongeman met een jongetje op zijn schouders. Wat mij betreft kunnen ze zo naar Cirque du Soleil. Mijn geld wordt aangenomen en de grote drakenkop buigt dankbaar. Wat leuk!
Even later barst er een tropische bui los en vlucht iedereen naar binnen. Wij springen nat in een taxi en de chauffeur kijkt ons verbaasd aan. Het blijkt dat hij op een andere klant stond te wachten die hem besteld had en wij druipen letterlijk, maar hard lachend, af. Als we om middernacht het kleurige vuurwerk boven de stad zien proosten we voor de tweede keer binnen drie weken op het nieuwe jaar. Wat leuk om dit op de traditionele manier te hebben mogen meemaken.

Mekong delta
In de dagen die ons nog resten maken we een excursie naar de Mekong delta. Bijzonder hoe deze rivier de levensader vormt van meerdere Aziatische landen. Na de busreis van anderhalf uur gaan we met een smalle boot naar een eilandje waar we een kokosnoten fabriekje bezoeken waar kokossnoep gemaakt wordt. We mogen verschillende soorten proeven en daarna mogen we ook sterke drank proeven, waaronder Snake wine. Als we de slangen in en half buiten de grote stolp zien en ruiken slaan we echter beleefd over.
Op de terugweg stoppen we nog bij een beroemd tempelcomplex met een reuzen boeddha. We schieten weer de nodige plaatjes en gaan dan tevreden terug naar de stad. De laatste dagen fietsen we nog op de fietsen van de eigenaren en ontdekken zo nog andere bezienswaardigheden. Daarnaast maken we veelvuldig gebruik van Grab, deze op Uber lijkende taxidienst bevalt ons prima. We kunnen zelfs eten thuis laten bezorgen. De laatste dag pakken we onze koffer en rugzak en spreken de wens uit terug te keren naar Vietnam om ook het midden en noorden van het land te bezoeken. Maar eerst richten we ons op onze volgende etappe. Bali…….

Met warme groet,
Henk Boerhave