Van Klampers, Klagers en Kluizenaars
IkWik
Gepubliceerd: 13 oktober 2022
Volgens Alet Klarenbeek eenzaamheidsspecialist, zijn er generaliserend drie groepen die zich daarin onderscheiden. ‘De klamper zuigt zich beklemmend aan je vast, de klager ziet geen zonnestraaltje hoop en de kluizenaar doet aslof-ie zich uitstekend redt. En alle drie zijn moeilijk te helpen…’
Eenzaamheid. Het heeft tegenwoordig veel weg van een olievlek die zich uitgebreideld voordoet. Waar bijkans geen kruid meer tegen gewassen is. Waar een sombere stemming een rol kan gaan spelen en het contact dat zich voorheen voordeed, in het donker is verdwenen.
Uitzichtloosheid in het vooruitzicht en waar het leven als een last ervaren wordt. Daarnaast valt ook op dat naast die eenzaamheid ook sociale en emotionele componenten een belangrijke rol spelen. ‘Sociale eenzaamheid gaat over behoefte aan gezelschap. Emotionele eenzaamheid gaat over de behoefte aan contact met die ene persoon die je helemaal begrijpt. Je ziet die laatste vorm vaak bij mensen die hun levenspartner verloren hebben.’
Sombere mensen zijn niet altijd leuk gezelschap en hoe langer je eenzaam bent, hoe lastiger het is om weer sociaal te doen. Want je oefent te weinig en het is ongelooflijk moeilijk om dat gedrag te veranderen.
Een uitje. Het kan voor anderen even verlichting geven door het contact dat je dan opdoet. Het delen van een gezamenlijke ervaring waar soms tijden op moet worden geteerd. De dagen die zich met leegte vullen en de beeldbuis die niet voldoende afleiding geeft. De telefoon die voor een belangrijk deel het af laat weten, het delen van een krant en het tot je nemen van het nieuws. De puzzel die ook geen soelaas meer biedt en het eten dat je krijgt opgediend. Het niet meer kunnen studderen in je huis, de keuken die bestaat uit een opwarmplaatje en ook het voor jezelf kunnen zorgen, wat verdwijnt. Je geen raad weet om met de wereld om je heen in contact te blijven, een computer niet aan jou besteed en de magnetron die pingelt wanneer het eten klaar is.
De bezorger die je wel ziet, maar geen pakje naar jou zal gaan brengen, de postbode die je brief wel bezorgt in die gezamenlijke brievenbus. Familie die nalaat om hun belangstelling voor jou te laten blijken en ook de pop die je geen voldoening meer geeft. Geen huisdier meer waar je je verhalen aan kwijt kan, en het plantje dat alsnog met het restafval in de vuilnisbak verdwijnt. Waarbij je even denkt dat ook jij maar beter met dat restafval kan gaan verdwijnen.
En waar je voorheen gewend was om je schouders ergens onder te zetten, laat je tegenwoordig je schouders maar hangen. Je verslonst wat, je verschraalt, en zelfs je haar laat zich niet meer krullen.
Uitzichtloosheid, een andere vorm van je huidig bestaan.
IkWik
Deel
