Bij bosjes legden zij het leven, taal noch teken van hen gehoord. En dat gaf veel
onrust in de kolonie. Het was ook niet mogelijk om de overschotten te bergen, het
kwam gewoon niet in hen op. En toch moesten ze wel wat doen tegen het geweld
dat op hen afkwam. Verdelgen was een ding, ten stijde trekken uit den boze. Beter
konden zij zich verschansen en de toegangswegen gaan blokkeren. Maar ook daar
was weinig sprake van. De vijand met zijn verdelgingsmiddelen was te dichtbij.

Neen, ik heb het niet over de oorlog op zo’n tweeduizend kilometer van hier, maar
over een kolonie mieren die gezwind aan het werk waren. Want ook deze stonden
voor een grote uitdaging. Wanneer het weer het toeliet, zou op termijn de kolonie
zich gaan spreiden. De dag waarop de vliegende mieren een andere plek zouden
gaan innemen. En die dag liet nog even op zich wachten, maar zou zich op een
goed moment voor gaan doen. Maar wachten vroeg ook de nodige inspanning.

Er zijn nu eenmaal parallelen te trekken tussen het dierenrijk en het mensenrijk.
Waarbij er regelmatig sprake is van ruzie en geweld, waarbij de ene partij het
opneemt tegen die andere partij. Waarbij grenzen worden overschreden, waarbij
vredesmissies worden gevraagd om de vechtende partijen tot een diplomatiek
overleg over te laten gaan. Waarbij er sprake is van een oplossing die aan beide
betrokken partijen recht kan gaan doen. Maar ook dat is vaak een kwestie van een
lange adem hebben. Want wie buigt voor een ander, doet niet altijd recht aan
zichzelf. Waardoor de strijd niet altijd gelijk op kan gaan.

We hebben tegenwoordig te maken met gruwelijkheden, die menigeen doen
afgrijzen. Er wordt geschoten, gestoken, met molotovcocktails gestrooid,
vliegende bommen aan een drone gehangen en of dat niet genoeg is, ook de
granaten vliegen menigeen om de oren. Men brengt dagen en nachten door in
schuilkelders, waar honger en dorst een vanzelfsprekendheid zijn. En je moet maar
afwachten wat je nog aantreft van je huis, van het plein, van dat theater wat ook al
aan puin geschoten is. Om maar niet te praten over de plek waar je gewoon was om
je werk te verrichten.

Hulp wordt van alle kanten geboden, maar de hulpgoederen komen niet altijd op
de juiste plek terecht. Ook hulpverleners zijn hun leven niet zeker, laat staan de
journalisten die melding van die escalatie maken. De dood speelt immers de
grootste rol in dit geheel. En waar de tranen gaan vloeien, daar heeft menigeen
geen zicht meer op.

Om maar te zwijgen over de doden die niet meer te identificeren zijn. De mensen
die lichaamsdelen hebben verloren, die met protheses weer naar dat front worden
vervoerd. Waar geweld de standaard is en waar de dood nog steeds welig tiert.
14 mei was moederdag. Maar hoeveel moeders zijn al tijden hun kinderen kwijt?

IkWik