’t Was seives al puur latig…
Skroivendevort
Gepubliceerd: 19 mei 2023
’t Was seives al puur latig;
Piet de Wit pakte ze jas.
Ging ’rs koike bai ze buvrouw
die nag niet te bed gaan was.
Voor zôver ie dat den zien kon,
want de luike wazze dicht.
Maar nag net deur ’n paar kiertjes
zag ie toch ’n glimpie licht.
Nôh, dat was toch niks voor buvrouw,
want ze ging meist vroeg te bed.
Zel deer toch wat loôs soms weze?
’t Is maar goed dat ’k op heur let.
Buvrouw is al niet zô jong meer
en al is ze bai de toid,
’t ken ok best nag welders beure
dat ze op de grond deer loit.
Want ze wort wat krammenakkig
en ze loupt niet meer zô best.
Buuf die ken wel struffeld weze.
Dat is wat toch beurde lest?
Ik kon heur toen net nag groipe,
eer ze viel deer bai de boet.
En al liep ’t wel best of toen,
toch is ’t nou meskien niet goed.
Dat buur Piet die nam de spat op,
gaf ’n roffel op de deur
en riep gauw: ‘Ik ben ’t, ’oor, buvrouw.’
Maar wat kreeg ie toen ’n kleur.
Want hai sting nag amper binnen
en wat of ie toen toch zag?…
Deer zat buuf met buman Arie
die voor heur op kniese lag.
‘Nôh, ben jij dat, Piet?’ zee buvrouw.
‘Nôh, bloif jij deer maar niet staan.
Want we doen ’n glaasie neme,
omdat wai gauw trouwe gaan.’
’t Was seives al puur latig;
Piet de Wit pakte ze jas.
Hai had onderhand begrepen
dat ie hier niet nôdig was.
Liesbeth Wever, Alkmaar
Lid van skroiversgroep Veenhuizen