Suntermaarten
Skroivendevort
Gepubliceerd: 10 november 2022
Iemeslesten was ’t weer Suntermaarten. Ik weet nag hoe ik deer voorheen nei uitkeek. Ik voel me weer dat joôje van acht die zit te prakkezeren: met ’n mooi lichie kreg je meskien veul meer snoep. Dat ik maak ’n lichie van ’n doôs of ’n biet met ’n keers d’r in. ’t Wort ’n biet, want ’n kertonnen doôs die heb moin moeder niet.
An ’t westend van ’t durp weunt boer Groen, die heb ’n hêle houp biete leggen. Ik vraag ’n gulden an m’n moeder, maar ik kreg niet meer as ’n duppie.
‘De biet kost ’n stuiver,’ zoit de boer, ‘je moete d’r zelf maar ientje uitzoeke.’
Thuis gaan ik ’m uitholle maar onderin deer gaat ’t mis. De biet is onder niet zô groôt asdat ik docht. D’r komt ’n gat in, maar gien noôd, deer komt z’n mond. Mmm… wel wat groôt, maar den maak ik de neus wat kloinder. De ouge zitte wel op de goeie plaas, al loikt dat iende oug wel wat hougerder as de aar te zitten. ’t Is vast verbeêlding, maar hai koikt wel ’n beetje kuuks. ’n Keersie d’r in, ’n touwje d’r deurheen en klaar is ie.
Maar as ik op Suntermaarten buiten kom den is de keers nei ’t eerste huisie al uitwaaid. Buur steekt ’m weer an, maar efkes ternei is ie alweer uit. Ik op huis an, in m’n snoeptrommel zit temet nag niks. Thuis steekt vader de keers weer an en draait ’m een slag.
Al ben ik trug weer dat ik bleven was, is de keers al weer uit.
Nou gaan ik deur, ’oor, den maar zonder lichie.
’n Huis of wat veerder zoit de vader van moin vriendje:
‘Kom maar efkes binnen, den steke we ’m weer an.’
Ik zeg: ‘Hai gaat alle kere weer uit, d’r staat te veul wind.’
‘De mond is te groôt, deerdeur waait ie uit,’ zoit die vader.
‘We stoppe d’r ’n roltje pepier in, den trek ’t niet zô en bloift ie wel an.
’t Loikt nou net of ie ’n segaar roukt,’ zoit hai.
Zô ben ik al weer ’n kwartier kwoit en d’r zit bedat nag niks in m’n trommel. De keers bloift nou wat langerder brande. Den kom ik bai ’t Hornbruggie en dat is zô’n trekgat en ja ’oor deer vliegt de segaar in de fik. Nou is alles donker. Zô is ’t genog, denk ik, aars hew ik alles voor niks dein. Al gaan ik nou achteran staan, weer dat ze al an ’t zingen benne den hewwe ze niks in de gate dat moines niet brandt. Nôh, dat gong as ’n tierelier, ik slaan welders ’n huisie over om dat deer niks staat te zingen. ’t Gaat nag veul gauwer ok want die aare hewwe al voor moin zongen. Moin snoeptrommel wort al volder en die rottige biet loikt wel al sweerder te worren.
Ik heb ’r oigelek niks meer an, dat ik mik die biet zômaar bai ientje in de tuin. Dat lucht op, nou ken ik nag harder loupe, dat ik ben best in ’t zin. Bai de boogert gaat ’t temet mis, deerô dêle ze appele uit en al valle die op de spikkelaasies, den benne ze allegaar an gruzelemente. Ik weet de appel net op te vangen, dat ’r is niks beskandelezeerd. Met ’n volle snoeptrommel gaan ik op huis an. Dat heb ien neideêl: daagsteran heb ik pittig poin in m’n buk.
Kees Kreuk, Hoogkarspel
Lid van skroiversgroep Hoogkarspel