Oôze hond
Skroivendevort
Gepubliceerd: 10 oktober 2024
Wai hewwe ooit nag ’rs ’n hond had. Nou ken ik wel verzinne dat ’t ’n pittig beisie was, maar hai was niet zô pittig as dat wai pittig vinde. ’t Was ’n rothond en hai kon geniessen rotte vange.
Al gonge wai as joôs van huis of en hai had je in ’t snotje, den kwam ie achter je an. Je konne wel tien keer teugen ’m zegge dat ie nei huis gaan most; hai bleef gewoôn achter je an loupe.’t Beroerste was as je nei de kerk gonge. Pestoor vond ’n houp goed, maar ’n hond op ’t altaar was ’m te bar. Al vroeg pestoor van wie die hond was, den hield je je kanes, maar dat rotbeist verreidde je vezelf. Vanof ’t altaar kon ie efkes beter zien weer of je wazze, deernei kwam ie op je of. Met ’n roôd houfd brocht je ’m den maar nei huis. Dat rooie houfd had ík vezelf, dat van die hond bleef gewoôn swart.
Ik zee al: ‘Rotte vange kon ie niet, maar verniele des te beterder.’t Was ’n beste hond voor de lappiespoep, want op ’t bleikveldje bleef niks heêl.‘Neem dat kreng ok mee nei de bouw,’ zee moeder, maar vader had ’m soches niet vinde kennen, zee-die. Op de bouw vernielde-n-ie ok van alles, want an gnap deur de padjes loupe had ie gien boôskip. Hai liep altoid skeef en den vernielde ie niet ien maar twei regels. Al zat vader met de skraper achter ’m an, den sprong ie in sloôt en verinneweerde de rest van de dag de spulle van de bure.
Hai had allien eerbied voor koeie, die gonge achter die hond an. Al krege die koeie de kans, den slôte ze ’m in, met z’n tienen om ’m heen en die hond in de middend. Deernei leek ’t net of we ’n are hond hadde.
Toe kwam inienen de hondsdolhoid. Alle honde moste muilkorfd worre en an de riem.Dat was troffen, lekker met die hond an de loup. We moste nag pittig an ’t stoetelen om die halsband om te kreggen en z’n riem vast te maken. Toedat we in buiten kwamme, was die hond rapper uit z’n tuig vedaan as dat wij toid nôdig hadde om ’t hêle zoôtje d’r omheen te leggen. We houpte nag dat ie oppakt worre zou, maar seives kwam ie gewoôn weer opperdan.
Dat ie ouwerder werd, kon ie gien meer zô best zien, dat hai knalde overal teugenan. Wai murkte niks van blauwe plekke, want hai bleef gewoôn swart. ’t Vernielen ging wel deur. Omdat ie overal teugenan liep, sneuvelde d’r nag wel ’t ien en ’t aar. ’n Lieve hond werd ’t pas dat ie gien meer loupe kon, hai kon alliendig nag maar kwispele. Dat ie op slot ’t loôdje loid had, ware we hillegaar wat dreut dat die rothond doôd was.
We hewwe ’m begraven achter de boet en m’n broer heb ’n kruis maakt met ’n bordje ’RIP’. De vertaling kwam van z’n oigen: rust in prut.
Kees Kreuk, Lutjebroek
Lid van skroiversgroep Hoogwoud
Deel
