Moeder
Skroivendevort
Gepubliceerd: 6 mei 2024
Dat jij voifenzeuventig werde
was ’r bloidskap en verdriet.
Ik zee: ‘Moe, nag heêl veul jare.’
Jij zee toen: ‘Ik houp ’t niet.’
Ik verskoôt, maar ik begreep ’t.
Je ouge stinge ’n pietsie dof.
Voiftig jaar voor je gezin beuld,
je wazze louf, bedat skoôn of.
Je hadde mande vol telente:
je zonge graag ’t hougste lied.
Piano speule wou je lere,
maar vader zee: ‘Doene we niet!’
Tekste skroive kon je ok goed,
die skudde je zô uit je mouw.
’t Is bleven bai ’n paar A-viertjes,
want vader zee: ‘Da’s niks voor jou!’
Op skoôl haalde je houge soifers,
lere dee je met veul zin.
Skoôljuffrouw wou jij graag worre,
maar vader zee: ‘Komt niks van in!’
Je leste verjaring zou ’t weze.
Wai wete nou dat jij dat wist.
Genies twei maande bè je nag bleven.
Toen lag je vredig in je kist.
Nou wor ik zelf voifenzeuventig.
Ik mocht worre wat ik wou.
Ok bugel speule, roime make.
Dat kwam allegaar deur jou.
Op de dag van die verjaring
was ’t verzelf verlegen drok.
As ze zoide: nag veul jare,
den zee ik: ‘Ik houp ’t ok!’
IJs Broers, Oudorp
Lid van skroiversgroep Veenhuizen