Lintjesregen
Skroivendevort
Gepubliceerd: 28 april 2023
Nôh, wat ben ik louf! Sien streek heur heer van d’r natte voorhoufd. Ze had ’t jak an en zag er verboefd uit. Ze had de hêle middag al in de weer weest in ’t durpshuis, bai de Bingo voor ouwere. Ze kon ’t in d’r ientje amper beskiemanne. D’r kwam ’n bestuurslid van ’t durpshuis effies te koik.
‘Nôh Sien, wat zien jij er verhouwen uit, hè je ’t zô drok had? Ik moet je effies wat vertelle. Ankommende donderdeg hewwe we de lintjesregen en ze zegge dat Ant ’r ientje kroigt.’
‘Zô, weerom dat?’
‘Ze komt toch altoid te help.’
‘Nôh, ik hew ’r nooit wat van morken,’t is dat jij ’t zegge.’
Met de damp in en hillegaar op redut kwam Sien thuis.
‘Weet jij ’t al van Ant, dat ze ’n lintje kroigt. Ik gaan niet nei die poppekast, ’oor,’zee ze nittelig teugen heur man Klaas.
‘’t Ken ok wel ’n aar weze,’n bestuurslid van ’t durpshuis of zuk,’ zee Klaas. Stiekem docht ie bai z’n oigen: meskien ik wel, ik ben vezelf de voorzitter.
Op de lintjesdag kwam Klaas pikt en dreven opperdan. Sientje was in heur daagse goed.
‘Immoizen moet jij wat aars an doen,’ zee Klaas.
‘Nei, want ik gaan niet, hew ik toch al zaid!’
‘Nôh, jij gunne ’t Ant niet. Doen gewoôn wat aars an en gaan mee.’
Op lest kwam Klaas met heur jas en zee:
‘Jas an en mee. Niet zô kinderachtig doen.’
In ’t reidhuis wou Sien achteran zitte en d’r jas anhouwe, maar deer was gien plek meer en de jas most uit.
Zien je wel, docht Klaas, ’t is vast voor moin. Want onderwoil had ie hullie joôns zien.
Met de onderskoidings in ’n plestieken tas kwam de burrie binnen en hai begon met toesprake en met ’t opspelden van de lintjes. Ik zit hier verkeerd, docht Sientje.
Op ’t lest bleve Klaas en Sien over. Nou ben ik an de beurt docht Klaas.
‘Mevrouw Stam,’ zee de burrie. Sientje docht: wie is dat? Klaas ging al staan.
‘Dat bè jij Sientje Bruin,’ zee ientje zachies in d’r oor. ‘Jij benne toch an Klaas Stam trouwd!’
Met ’n roôd houfd ging Sientje staan en met net zô’n kleur houfd ging Klaas weer zitte. Wat seneerde die z’n oigen.
En Sien docht: nôh, had ik nou toch maar m’n gnappe goed andein.
De onderskoiding werd op heur daagse jurk speld. Met mooie woorde vezelf. Maar dat ontging heur. Ze werde nag noôd in het durpshuis weer allegaar snobberaai klaar stond.
Trug in de auto vroeg Sien an heur man:
‘Wist jij dut?’
‘Ik docht zuk zômaar,’ zee de liegebel.
Sientje was groôs!
En toedat ze hoorde wie of de onderskoiding anvroegen had, was ze dubbeld zô blaid. Want dat was Ant!!
Fien Keesman-Mastenbroek, Enkhuizen
Fien was lid van skroiversgroep Hoogkarspel