Manlief heeft een soort van getatoeëerde buik. Een lange streep van noord naar zuid en een windroosje aan stuurboord zijde. Onlangs besloot hij, ditmaal uit vrije wil, er nog eentje bij te laten zetten. Het werd een scherpe kompaswijzer aan bakboord.

De eerste twee vielen vies tegen, die waren ook niet echt zijn keus, dus het was al knap dat hij toch nog aan de derde wilde beginnen. De dokter vond het niet nodig maar hij wel. Afijn, het viel zoals gewoonlijk toch weer tegen maar twee weken rust is voor hem de echte opgave.

En toen was het Koningsdag. Vroeg in de ochtend leek het weer nog mee te vallen dus hij raakte onder invloed op drift en toog langs de kleedjesmarkt. Doodloof was hij ook zo weer thuis, hier waren de witte pilletjes niet tegen op gewassen. Wel kwam hij met oranje tompoucen terug maar een gezamenlijk tweede rondje zat er niet in, het regende inmiddels ook al maar om nou helemaal niets mee te krijgen van de grote uitverkoop dat ging me te ver.

Onderweg liep ik tegen een puzzle op. Dat leek me een goed idee voor de komende dagen. Niets zo erg als verveling en het risico dat hij toch aan de klus zou raken. De bloeddoorlopen gevolgen zag ik al aan me voorbij trekken dus de eerste puzzel was gauw gekocht. Een leuk Engels havenzicht met een aantal bootjes. De tweede werd een Jan van Haasteren maar-niet-echt. Geen probleem, het was voor het goede doel.

Mijn opzet slaagde, hij raakte er fanatiek mee bezig. Maar toen de laatste stukjes nog slechts lucht bevatten werd de angst bewaarheid, ondanks het briefje ‘100% volledig’. Het laatste stukje miste.