Kleureg
Een roim van Klaas Jan Bierman
Gepubliceerd: 23 september 2022
Ik zat lesten in de buurtbus
en deer sprak ik Aagie Wit.
Die zoi dat ze al ’n toidje
in ’n anleunweuning zit.
Z’ is deer barre best tevreden,
koetelt veul met Siemen Groen;
gane oftig saam de hort op.
Dat is wat ze bar graag doen.
En ze doene samen ete
met de groente van buur Bruin.
Da’s ’n hêle tuke bouwer,
hai heb nag ’n vollekstuin.
En den is er ok nag ientje
en die hiet Jacob Jan Swart.
’t Is ’n heêl jeloersig ventje.
Ja, ’t is ’n stel ampart.
Effies vedder weunt ’n manje,
dat was vroeger slager Geêl;
die heb nag ‘n pittig goitje
en dat staat aldeur an ’t zeêl.
‘Zuks dat moet je toch niet wulle,’
zoide buurvrouw Grietje Blaauw,
‘leit dat beisie gewoôn loupe,
want hai hoort niet an ’n touw.’
‘Ik wul hier ok nag wat zegge,’
zoit die kale van Trien Roôd:
‘Goite hore niet an touwtjes,
want zô gaan die beiste doôd.’
As ze nou ’rs an moin vrage
wat of ik deer nou van vind:
‘k heb deer gien gedachtes over,
’k ben al jare kleureblind.
Klaas Jan Bierman, Avenhorn
Lid van skroifgroep Veenhuizen