Wat is het warm! En dat al drie maanden. Automatisch gaan mijn gedachten terug naar Schagen waar het nu winter is. Een jaar en vier maanden geleden ben ik met mijn lief vertrokken vanuit onze ruime appartement aan de Gedempte gracht. Na tot mijn zeventigste Engelse les te hebben gegeven, waarvan de laatste twee jaar aan het Regius college ben ik met pensioen gegaan en ben ik mijn jeugddroom gaan verwezenlijken om langdurig te gaan reizen.

Het plan was om per 1 oktober 2021 naar Thailand te gaan waar de vader van mijn lief woont. Die liet ons weten dat we vooral niet moesten komen wegens de Covid pandemie. Het land zat op slot. Er mocht niet gereisd worden en er was een tekort aan voedsel en medicatie. Omdat we de huur al hadden opgezegd besloten we om onze koers te verleggen en met de auto en ebikes achterop via België en Frankrijk naar Spanje te rijden om te overwinteren.

In Frankrijk hebben we voor het eerst aan ‘housesitting’ gedaan. Er is een website waar huiseigenaren over de hele wereld oppassers voor hun huis en dieren zoeken. In de buurt van Bordeaux hebben we enkele weken op een huis, hond en kat gepast, met als voordeel het onbetaald wonen en een volledig huis tot je beschikking hebben, wat na diverse hotelkamers erg prettig is.
Het is een prima ervaring en leidt er toe dat we dat in Nederland ook gaan doen omdat we geen eigen huis meer hebben.
Het mes snijdt duidelijk aan twee kanten. Eigenaren blij en wij blij.
Dat de Britse Mastiff van 80 kilogram af en toe mij uitlaat in plaats van ik hem is geen reden om dit niet meer te willen doen. Het beest was nog jong en liever dan lief.

Nadat in september vorig jaar de meeste landen weer probleemloos bereisd konden worden hebben we eind september ons eerdere plan om naar Azië te gaan uitgevoerd.
Nadat we auto’s, scooters, fietsen en huisraad hebben verkocht pakken we ons hele bezit in een koffer en rugzak en laten ons door vrienden afzetten op Schiphol.
We vallen met onze neus in de Schiphol chaos en doen er vijf uur over om door de douane te komen. Godzijdank heeft ons vlucht uren vertraging. Zodra we aan boord zitten vergeten we die ellende echter direct. We gaan langdurig op reis, een heerlijk vooruitzicht.

We brengen eerst een week door in Amman, Jordanië bij mijn neef, zijn vrouw en jonge dochter, die daar al een paar jaar werken en wonen.
Neef Frank heeft geschiedenis gestudeerd en is de perfecte reisleider, hij is net een wandelende encyclopedie en kan boeiend vertellen over het verleden. Daarnaast loodst hij ons dwars door de turbulente stad en vindt het perfecte theehuis met uitzicht op de drukke straten.
Onvergetelijk ervaringen zijn het bezoek aan ‘Petra’ de in de rotsen uitgehakte tempel (graftombes) in een dal in de heuvels, mijn krant lezen drijvend in de Dode zee en ons bezoek aan Wadi Rum, met overnachting onder de imposante sterrenhemel in het Bedoeïnendorp in de woestijn.
De ingestorte fietsbrug over de snelweg, direct na aankomst, vergeten we ook niet meer, maar vooral omdat we daar geen kwartier eerder onder door hadden moeten rijden. Een te hoge vrachtwagen was de dader en meerdere auto’s, waaronder een ambulance, slachtoffer.

Na een geweldige week laten we de ‘woestijn’ achter ons en vliegen via een overstap-stop in Muscat, Oman door naar Bangkok. Althans dat is het plan.
‘Mag ik uw instapkaart zien?’ Zegt de strenge douanier. ‘Pardon? instapkaart? Die hebben we niet’. ‘Dan moet u die gaan halen, maar dat redt u niet meer hoor, u heeft nog maar 10 minuten’. Het angstzweet breekt mij uit. Zou onze tweede reis nu al gelijk een drama worden. Ik wil niet opgeven en ‘vlieg’ met mijn redelijk zware handbagage/rugzak dwars door de hal naar de gewezen balie. We krijgen twee nieuwe instapkaarten en met de opmerking ‘Maar u had de instapkaart die u in Amman kreeg gewoon nog een keer kunnen gebruiken hoor’ raas ik weer door de vertrekhal en kom hijgend en een les wijzer bij de gate aan. We stappen als laatsten in en vertrekken direct.
We hebben het weer gehaald! Thailand here we come !