Levenservaring
Er is een nieuwe vrijwilligster gekomen. Ze heet Issy en komt uit Engeland. Ze is 22 jaar en wederom verbaas ik mij er over hoe veel jonge twintigers al zo veel levenservaring opdoen door zo jong al verschillende landen te bezoeken. Ik wilde dat vroeger ook, maar dan via de wilde vaart op zee. Wegens de aangeboden baan in het onderwijs, die ik vanwege de financiën simpelweg niet kon weigeren, is het er niet van gekomen. Ik prijs mij gelukkig dat ik het nu alsnog doe.

Blaren
Issy heeft een prima werk mentaliteit en gaat gelijk hard aan de slag door met een schop boomgaten te graven. Als ze mij haar handen laat zien na afloop schrik ik. Ze heeft de schop niet stevig genoeg vast gehouden en heeft op beide handen meerdere blaren, waarvan enkele ernstig te noemen zijn. Ik heb gelukkig Betadine en pleisters bij mij (die heb ik standaard op zak en heb zo al vele verbaasde mensen kunnen helpen) en neem de tijd om haar handen goed te verzorgen. Ik vertel haar dat zij enkele dagen niet moet gaan werken en app dat ook door aan Jack. Ze heeft één dag rust genomen maar is daarna bepleisterd en wel weer aan de slag gegaan, maar nu wel met minder zwaar werk voor haar handen. Ik heb direct respect voor haar. Daarnaast helpt zij mij met het begrijpen van mijn nieuwe Macbook die Apple gebruikt terwijl ik Windows gewend ben. Wat ben ik blij met haar.

Jeuk
Als ik na enkele nachten jeuk in bed mijn rug aan haar laat zien zegt zij dat er tientallen kleine bultjes te zien zijn. Ik vermoed dat ik niet alleen in bed was maar gezelschap had van bedwantsen. Ik ga net die dag, na vijf dagen werken, mijn twee vrije dagen doorbrengen in het hotel in de stad en ben blij het schone bed te zien. Bij de apotheek krijg ik een zalf die het probleem moet verhelpen. Als het de tweede dag wel minder jeukt maar nog niet over is app ik de jongens dat ik wat langer in het hotel blijf tot het over is. Ik ben vrijwilliger en kan zelf bepalen of en wanneer ik werk.

Naast Jack is de andere organisator Jake weer terug gekomen. Hij is piloot voor Thai airways en volgens mij de grote(re) sponsor van deze ‘Eco-farm’. Ook hij is super vriendelijk en blij met mijn bijdrage. Hij zegt direct toe al het beddegoed grondig schoon te maken en ik verhuis naar een andere slaapkamer in het tegenover liggende gebouw met veel beter sanitair. Ik ben net vier weken in Thailand en neem mij voor om na iedere vier weken een week vrij te nemen. Voor de kosten van het hotel, 27 euro per nacht, hoef ik het in ieder geval niet te laten.

De stad
De derde dag is de jeuk zo goed als over en ik besluit om iets meer van Hua Hin te gaan ontdekken. Het is een stad ter grootte van Schagen met bijna evenveel inwoners. 44.000 tegenover 47.000. Ik ervaar het echter als een veel grotere stad vanwege de enorme drukte in de straten en de veel kleinere huisjes die op elkaar gepropt lijken te staan.
Wegens de warmte, het hele jaar ruim boven de 30 graden, speelt veel van het leven hier zich op straat af. Je struikelt over de ‘restaurantjes’ waar je, net als ik vanavond voor 45 baht (1 euro 20) Pad Thai, heerlijke gebakken rijst met groenten en kip, kunt eten. Op meerdere plaatsen in de stad zijn grote overdekte ‘eetschuren’ waar een bandje speelt en je kunt kiezen uit tientallen eetstalletjes. Het is gezellig en het eten is prima.

Apen
Ik had ze op de weg naar de stad al gezien, maar nu zie ik vanuit mijn hotelraam drie apen op het tegenover liggende huis. Ik weet hoe brutaal ze kunnen zijn en ben direct nog alerter op het sluiten van de balkon schuifdeur.
Voor wie mijn vorige stukje ook heeft gelezen: Tot mijn plezier zag ik van de week een echte eekhoorn van dichtbij over draden lopen. Was het eerder dan wellicht toch geen rat? Ik begin al te twijfelen en vraag mij af of dit een eerste teken van dementie is. Waar ik vooral niet grappig over wil doen want mijn vader is er op 72 jarige leeftijd aan overleden. Zijn laatste jaren wens ik niemand toe.
Ik ben nu net zo oud als hij is geworden en hoop nog vele jaren langer op deze manier te mogen bijschrijven. Wat is het leven toch oneerlijk verdeeld, bedenk ik mij.

Thai
Hoewel er heel veel armoede is in Thailand lijkt men over het algemeen wel gelukkig te zijn. Er heerst een uitgesproken prettige sfeer op straat. Wellicht word ik misleid door de zo bekende culturele beleefdheid van de mensen. Iedereen behandelt elkaar met respect en doet erg vriendelijk. Eventuele irritatie laat men niet blijken. Ik ervaar het na de ‘welvaartswedloop’ in het westen als iets heel rustgevends, Het gaat er hier heel erg relaxed en gemoedelijk aan toe. Daarnaast zorgt de hitte er voor dat je zo inactief mogelijk doet en je vooral niet druk maakt. Ik ervaar het dragen van een korte broek, T-shirt en slippers als een bonus. Je bent in een minuut in en uit (… voor de massage) de kleren. Ik denk dan even aan mijn wintersport- en duik ervaringen. Brrrrr.

Familie traditie
Mijn opa van moeders kant ging heel lang geleden met de trein, wat destijds een hele onderneming was, nadat hij in de coupé zat deed hij even zijn ogen dicht, tot hij werd wakker gemaakt door de conducteur die zijn kaartje vroeg. Hij was vele stations verder dan zijn uitstappunt.

Mijn moeder bezocht, vanuit de Wieringermeer met de andere oma uit Aartswoud, haar kleinkinderen in Heiloo. Op de terugweg zaten ze zo geanimeerd te praten dat ze er vlak voor Schagen achter kwam dat ze de afslag naar Leeuwarden, bij Geestmerambacht, voorbij was gereden.

Ik besloot vanmorgen op een huurscooter het geweldige winkelcentrum Villagemarket te bezoeken. Het is 10 minuten rijden. Bij aankomst heb ik de scooter onder het centrum geparkeerd tussen een paar honderd andere scooters. Omdat hij eerder vandaag niet direct wilde starten zet ik hem express niet in de parkeerstand, want het zal mij niet gebeuren dat hij weer niet wil starten. Goed het nummer van de plek (9C) onthouden en mijn boodschappen gedaan. Na terugkomst zie ik bij 9C mijn witte motorscooter staan.
Ik heb een afstandbediening sleutel, maar de scooter wil niet starten. Ik duw hem naar de uitgang en vraag voorbijgangers om hulp. De parkeerwachter zegt dat de batterij van mijn afstandbediening leeg is (terwijl ik wel het lichtje zie aangaan bij het indrukken …) en zegt mij een nieuwe batterij te gaan halen in het centrum. Als ik na een kwartier blij terugkom wil hij echter nog steeds niet starten.
Een vriendelijke jongeman vertelt mij dat hij dezelfde scooter heeft en dat de accu IN de scooter leeg is. Ik vervloek het hotel om hun slordigheid en bel hen geïrriteerd op. Een jongeman zegt te komen en ik wacht op hem terwijl ik nog een keer of veertig probeer te starten. Vergeefs.
Na een half uur komt de hotelmedewerker aan en constateert dat hij inderdaad niet start. Dan kijkt hij nog eens goed naar de scooter en zegt: ‘Maar dit is de huurscooter niet’ … Het blijkt dat ik exact dezelfde scooter heb gepakt, alleen van een rij verder …. Even later rijd ik opgelucht naar het hotel. Het kassabonnetje van de nieuwe batterij heb ik maar weg gegooid. Wat ik met mijn opa en moeder deel is dat we hard om onze stommiteiten kunnen lachen. Wat KAN een mens dom zijn …. Mijn kinderen Dot, Jet, Dimi en Noey zijn gewaarschuwd !

Met beschamende groet, Henk Boerhave ([email protected])