Een kat die krullen van de trap krabt, een schaap dat over een dam heen ploetert, een olifant verdwaalt in een porseleinwinkel, een paard dat zich niet in de mond laat kijken, een zeepaardje dat gered wordt, in een aquarium terecht komt, een mossel die de baard laat scheren. Het zijn zo van die dingen die erom vragen om als wezen te worden overgeslagen. Herkenbaar voor de een, waarbij de ander niet veel meer hoeft te doen dan de schouders op te halen. En waar deze voorbeelden niet alleen op de mens van toepassing zijn, maar zich ook uitstekend lenen om eens op een andere manier naar de dingen te gaan kijken.

Want we zien wel veel, maar kijken niet altijd. We horen wel, maar luisteren niet.
We weten wel van protesteren, zijn niet van plan om dingen op een andere manier
uit te gaan proberen. We raden anderen aan om dingen anders te gaan doen, maar
blijven veelal ons eigen pad vervolgen. En als ons wordt gevraagd waar de dingen
staan, weten we daar vaak geen antwoord op te geven. Zo blijven we wat vicieus in
cirkels denken en doen vaak alsof we niet beter weten. Waar eenvoud ooit als het
ware werd omschreven, zijn wij in de loop der tijd steeds verder afgedreven.

Natuurlijk zijn wij mensen niet altijd in staat om onze gedachten en gevoelens met
anderen te delen. Hooguit dat de waarheid ergens in de kan verdween. Het
achterste van de tong blijft veelal verborgen, en wat we in wezen doen is niet veel
meer dan in herhaling te treden. Het geeft wat zekerheid in onzekere tijden,
waarbij de invloed van media niet te ontkennen valt. En waarbij menigeen wordt
gekweld door slapeloze nachten. Anders dan in de dierenwereld waar de zin om het
bestaan door instincten naar voren wordt gebracht. Ook een deel van de instincten
is verdwenen en maakt het onderbuikgevoel de kans op een wending steeds groter.
Daar heb je geen ratio voor nodig en is het vaak de emotie die spontaan naar voren
komt. Noem het desnoods de ‘beleving.’

Want we leven momenteel in een wereld die niet alleen recht probeert te doen aan
die beleving, de vragen die zich voordoen niet altijd worden beantwoord. De plaats
en positie die we in de loop der tijd in beslag hebben genomen, niet altijd even
verantwoord zijn. Het huldigen van principes op een hellend vlak terecht is
gekomen, en alles op een weegschaaltje terug te vinden valt. Gewicht en
contragewicht op zoek zijn naar balans. Of dit nu leven betreft, dan wel de vraag
naar wat we gaan eten, of het water betreft dan wel een alcoholische versnapering,
of we ons nog steeds kunnen blijven kleden, dan wel dat het niet altijd kleren zijn
die de man kenmerken. We doen nog veel en weten niet veel meer dan andere
dingen te laten. En voor wat betreft die voornemens? Die doen denken aan
smeltende polen. De zeespiegel stijgt en het is een enkele zeehond die geniet van de
zon op het wad. Cultuur verandert en de mens uit zich steeds onzinniger.
En wat doe ik, en wat doe jij? Ik stond erbij en keek ernaar!

IkWik