Bevroidingsfeist
Skroivendevort
Gepubliceerd: 12 mei 2023
Ze was ’n kloin moidje van amperan voif
en kreeg zômaar veul te verstouwen.
’t Was in die lilleke oorlogse toid.
Dat het ze nag bar goed onthouwen.
D’r was ’n soldaatje die tilde heur op.
Hai docht den meskien bai z’n oigen:
ik wou da’k m’n oigenste moidje hier had,
hai kon zô’n verlangst nei ’r kroige.
Maar ok, op ’n ochend, ’t was zeuven uur,
toen was ’t inienen ’n léven.
Heur papa die sting bai de koeie op stal,
om hunnie wat biete te geven.
Soldate die skreêuwde: ‘Je moet’ met oôs mee!’
Ze zag dat z’ heur vader mee sleurde.
Ze hadde gewere, wat was ze toch bang,
Toe dat deer die razzia beurde.
’n Dag of wat vedder kwam nag meer verdriet:
heur zussie is toen overleden.
Die viel in ’n sloôtje en zai had ’t zien.
En dat ze bar huile toen dede.
Maar toen nei ’n toidje oôs land werd bevroid,
de mof most zôvoors ritterére,
werd overal bloid een bevroidingsfeist vierd,
met vlagge en wumpels ter ere.
D’r kwam ok ’n optocht, wat was ze toch bloid,
want zai mocht deer bruidsmoidje weze!
Heur broertje was ’t jonkertje. En de bruigom,
dat most oôze môlenaar weze!
’t Ging met peerdewagen, de môlen d’r op,
dat het toen een prachtplaatje geven.
En wai benne altoid nag hartstikkend bloid
om nou nag in vraaihoid te leven!
Riet Kuin-Ooijevaar, Wervershoof
Riet was lid van skroiversgroep Hoogkarspel