Hua Hin
Als ik uit het vliegtuig stap, loop ik tegen een muur van warme lucht aan. Oh ja, van 14 naar ruim 30 graden is weer even wennen. Maar ik vind het direct erg prettig. Ik wil via 12Go openbaar vervoer regelen naar Hua Hin. Het blijkt dat ik dat niet meer op de dag zelf kan doen, dus moet ik een taxi regelen. Dat wordt een prijzige rit, maar dan ben ik er nog voor het donker wordt.
De Grab chauffeur blijkt een dame op leeftijd te zijn. Grappig hoe ik mensen van mijn leeftijd allemaal oud vind maar mezelf niet.

Toch stoor ik mij snel aan haar onrustige rijden en had liever een jongere chauffeur gehad.
Ze spreekt ook geen Engels wat het niet makkelijk maakt om te communiceren. Ik realiseer mij evenwel dat het belangrijker is dat ik Thai ga spreken dan dat zij Engels moet leren en neem mij voor het studieboek weer te gebruiken. De rit naar Hua Hin duurt ruim drie uur en is saai te noemen.

Ik heb het hotel goed gekozen, Betaalbaar, nu het nog geen hoogseizoen is en voor de verandering een geweldig zwembad. Het lijkt in de eerste instantie in een ‘dode’ wijk te liggen, maar als ik, in dezelfde straat, naar de supermarkt wandel kom ik langs een levendig uitgaansgebied Wonderland genaamd met vele bars en restaurants. Ook hier duiken overal jonge dames op om mij naar binnen te praten, maar ik ben moe van de hele dag reizen en wil naar bed, mijn eigen bed dus….

Von heeft mij herhaaldelijk verteld over de te harde en te korte bedden van een paar jaar geleden toen zij met haar zus haar vader wilden bezoeken. Zij kan haar oren dan ook niet geloven als ik zeg dat ik een super bed heb van 2.20 meter lang en heerlijk zacht. Ik vermoed dat de toenemende westerse toeristen hier debet aan zijn. Ik slaap dan ook heerlijk, de eerste nacht. Daarna vindt mijn onderrug het bed waarschijnlijk te zacht want ik krijg flinke rugpijn de dagen daarna. Ik los het op door de dikke topper dubbel te vouwen en op de houten vloer te leggen. Dat wordt even geen schoonmaken voor het personeel.
Het helpt wel want na een nacht op de grond is mijn rugpijn verdwenen.

Massage
Von en ik hebben ons eerder in Thailand meerdere keren laten masseren. Ook nu maak ik er graag gebruik van. Ik had gegoogeld en zag dat er een massage door blinden werd aangeboden. Ik vond het een positief gebeuren. Meerdere blinden vonden zo werk. Toen ik er kwam was er alleen nog een man beschikbaar. In principe zijn alle salons bemenst door dames. Zijn toch wat trieste aanblik deed mij besluiten hem te steunen, dus ik ging akkoord. Na enige tijd kreeg ik het vermoeden dat deze blinde man ook nog ander werk had, want ik voelde ruwe eeltige handen op mijn rug. Ik heb het uit medelijden maar ondergaan maar moest moeite doen om mijn lachen in te houden. Dit was duidelijk een eenmalig gebeuren.
Direct naast het hotel kost een uur olie-massage 300 Baht, wat 8 euro is en wordt gegeven door een dame met zachte handen. Ik ben er meerdere keren geweest en iedere keer is het een uur genieten.

Verkouden
Hoe ik er aan ben gekomen weet ik niet maar opeens ben ik meerdere dagen snip verkouden en hoest de longen uit mijn lijf, ik nies ontzettend vaak en voel mij knap beroerd.
Het blijkt dat Von ook niet lekker is in Nederland. Is dit de tol voor het afscheid en toch een teken van stress ? Ik ben er te nuchter voor en wijt het aan toeval of wellicht de airco die non-stop aanstaat.

Koningsdag
Op koningsdag sta ik moeizaam op om eten te halen in de supermarkt. Toevallig komt er net een tuktuk (toektoek op z’n Thais) voor het hotel om mensen af te zetten en ik kan hem huren voor mijn boodschappen. De chauffeur heeft een oranje hoedje op en na terugkomst weet ik hem over te halen een foto te maken van mij achter het stuur met zijn hoedje op.
Als ik aan hem en enkele omstanders vertel hoe Nederland op dat moment een golf van oranje is wordt men enthousiast en gaan zij van mij foto’s maken. Ik betaal de bestuurder ruimhartig en post de foto direct op facebook en krijg vele duimpjes als waardering.

Vrijwilligerswerk
De laatste vrije dagen in Hua Hin gaan na twee dagen ziekbed snel voorbij. Ik check uit en probeer een taxi te regelen. Dan blijkt dat het opgegeven adres niet wordt herkend door Google maps. Ik laat de receptioniste bellen en het duurt een half uur voordat mijn locatie voor vier weken duidelijk wordt. De chauffeur rijdt op de coördinaten. Als na een halfuur rijden wij midden in de ‘bush’ staan snapt ook de chauffeur het niet meer en gaat bellen. Gelukkig komt Jack, een van de twee organisatoren, snel op de scooter aan en leidt ons naar het complex. Het blijkt dat zij door een heftige overstroming moesten verhuizen naar een plek een paar honderd meter in de buurt.

Ik was tamelijk geschrokken van enkele recensies over deze locatie. In niet mis te verstane woorden werden de vrijwilligerservaringen gedeeld. Slechte ontvangst, geen sociale contacten met de twee eigenaars. Gelukkig stonden er veel meer zeer positieve ervaringen tegenover. Als ik hartelijk door Jack wordt begroet en rondgeleid verdwijnt mijn twijfel als sneeuw voor de zon. Ik ga het hier wel uithouden. Het mooie van vrijwilligerswerk is dat je te allen tijde kunt stoppen. Vanavond kreeg ik ‘fried rice’ van Jack zijn moeder. Het smaakte heerlijk. Als ik daarna ook nog groep jonge kinderen ontmoet die vrij snel mijn hart stelen begin ik er zelfs zin in te krijgen.

Ik schrijf dit nu in het pikkedonker, gezeten op de veranda. Het is nog heerlijk warm met ruim 20 graden. Met een vogelconcert a la piepende schommels op de achtergrond, voel ik mij als in donker Afrika.
Ik app even intensief met Von, wat erg fijn is.
Alleen maar zeker niet eenzaam. Spannend dit…
Wordt vervolgd.

Met donkere groet,
Henk Boerhave ([email protected])