Amparte aaiere
Skroivendevort
Gepubliceerd: 7 april 2023
Van hunnie mocht ’t alle dage wel Pasen weze. Wat had de tweiling genôten. Opa had in z’n tuin aaiere skuildouwd: onder struike, in ’t gras, tussen gêle bloempies, in z’n hutte en ientje in ’t veugelhuisie. Aaiere van sukkela en van suiker. Ze hadde met z’n tweitjes een toid rondhuppeld in de tuin. En omdat oma altemet ‘bedat goed’ of ‘nei, deer is ’t niet’ zee, hadde ze alle aaiere vonden. Ze mochte d’r ’n paar opete. En dat was hêlegaar feist vezelf.
‘Doene we dut murgen weer?’ hadde ze vroegen.
Jammer genog had opa toe gloimend zoid:
‘Nei, niet murgen, maar ’n are keer weer wel.’
Een maand of voif deernei ginge ze wéér voor twei nachies te warskip bai opa en oma. Dat ze de kamer inrende, zagge ze dat opa in de tuin was. En wat deed ie? Aaiere verstoppe. Dat was ’n snippie. Die zouwe ze wel vinde demie.
Nei de koffie ging opa te biljarten. Voor ’t raam sjoerde ze nag effies en toe liepe ze met ’n stuif de tuin in. Ze hadde goed keken en ze wiste weer of opa op z’n kniese loid had. Ze hadde baaiegaar ’n kloin graafie pakt en geloik begonne ze de prut weg te skeppen op de plekke weer of opa de aaiere skuildouwd had. Ze haalde ze nei boven, de ien nei de aar. Ze zagge d’r wel wat ampartig uit, heêl aars as met Pasen. Nei ’n toidje dochte ze dat ze ze wel hadde. ’t Was ’n heêl zakkie vol. Al kwam opa thuis, hadde ze een mooie verrassing voor ’m.
En ’n verrassing was ’t voor opa! Hai keek efkes nei de aaiere, zee zachies: ‘Nôh, julle doen ’t ’m ok’ en skudde toe met z’n houfd. Hai most weer an de bak. Met ’t zakkie liep ie de tuin in en hai zakte weer op z’n kniese. Hai stopte de aaiere terug in de grond. De twei brakkies stinge met grôte ouge te koiken: ze konne dut effies niet befietse.
Een halfjaar ternei zee opa:
‘Loup ’rs effies mee, joôs.’
Ze ginge met z’n drietjes nei bloeiende tulpe koike: rooie en gêle. Percies op de plek weer of opa twei keer de aaiere skuildouwd had.
IJs Broers, Oudorp